Geachte RTL5 redactie,
Aangezien een rechtstreeks email adres nergens van u is te vinden, hopen wij dat onze klacht u alsnog bereikt middels uw website formulier.
Wij begrijpen dat u met uw tijd mee wilt gaan.
Wij begrijpen ook dat gezien alle recente media aandacht voor de Nederlandse straat/rapcultuur, u mee wilt doen en een graantje mee wilt pikken.
Wat u overduidelijk niet begrijpt, zijn de geldende waarden en normen binnen deze subculturen.
Uw aankondiging vandaag op RTL5, omstreeks 16.25 voor de film ‘Black Knight’ met de Afro Amerikaanse acteur Martin Lawrence, luidde: ’...waar de hippe nigga beland zonder zijn mati’s in de jungle...’
Graag willen wij u enige opvoeding geven ten aanzien van dit onderwerp.
Het woord, ‘nigga’, afgeleid van het Amerikaanse ‘nigger’ is een racistische benaming voor een Afro Amerikaans/Surinaams/Antilliaans/Afrikaans persoon.
Dit zogenaamde ‘N-word’ wordt geregeld gebruikt in rap teksten en als onderlinge aanspreek vorm gebezigd bij gekleurde personen: een geuzennaam, dus.
Deze spreektaal wordt zeer zeker door lang niet alle gekleurde mensen op prijs gesteld.
Niet voor niets is Oprah Winfrey en de beroemde dominee Al Sharpon al jaren bezig met hun strijd tegen het gebruik van deze geuzennaam, omdat de oorspong van het woord allesbehalve grappig, stoer of, - om uw woord te gebruiken - ‘hip’ was.
Een geuzennaam kenmerkt zich onder andere doordat binnen de eigen groep de benaming acceptabel is en de groepsleden het als beledigend ervaren indien een buitenstaander dit bezigt.
U bent de buitenstaander in dit geval: jullie staan bijvoorbeeld bepaalt niet bekend om jullie kleurrijke BN-ers, op een afschuwelijk, schoensmeer bruin geschminkte blondine na, die overigens niet zou hebben misstaan in de vroegere, Amerikaanse ‘black face theatre’.
Maar ach, we houden in ons kikkerlandje de Hollandse traditie graag levend middels dit soort bespottelijke entertainment, zoals ook elk jaar weer gebeurt rond 5 december.
Wij doen een dringend beroep op u om uw tekstschrijvers goed te instrueren en dit soort misplaatste, wanna be jofele acties achterwege te laten: in Amerika zou u een proces hiervoor kunnen worden aangedaan.
Graag zien wij u reactie tegemoet.
Met vriendelijke groet,
Team www.Faqfiles.nl
NB: het woordje ‘hip’ in combinatie met ‘nigga’ zal nooit, wij herhalen, NOOIT te horen zijn binnen de straat/rapcultuur.
Cc: commissariaat voor de media
woensdag 25 november 2009
Slaap lekker, lieve ouders! (Jullie zijn inderdaad KAPOT dom)
Credits FaqMaster aka Oralistisch' Mrs Bruja
‘Nou pap, mam, ik ga nu. Ik zie jullie later.’
‘Goed meid, veel plezier hè! Kom eens hier… Hey, gaan jullie zwemmen?’
‘Haha! Nee pap, tuurlijk niet. Eeeeecht kankerdom dit. We gaan toch uit!? Welk zwembad gaat er nou open om 1 uur snachts!?’
‘Ah. Hm. Ok. Maar ehm…je draagt een badpak?’
‘Ja!’
‘Met ehm…de jarretels van je moeder er aan?’
‘Ja!’
‘Met euh…de overknee laarzen van je zus?’
‘Ja!’
‘Hela! Wat heb je daar nou in je hand!? Marieke, heb jij soms in papa’s en mama’s geheime laadje gesnuffeld? Hoe kom jij aan papa’s maskertje?’
‘Jij bent echt kapot dom, jeeeezus! Ik ga, de poort gaat zo open en ik heb echt geen zin om zolang in de rij te staan.’
‘Nou goed. Denk ik. Hoe heet het daar ook al weer? Fries? Fres?’
‘Ja hoor, pap.’
‘En ze laten geen grote mensen binnen, toch? Een kinderfuif is het, toch? Ik moet je echt niet ophalen?’
‘Neeeheee! Doe effe chill, man. Nou doei! Wacht maar niet op me, het stikt er altijd van de aardige mannen voor de deur na afloop die ons thuis willen brengen. En anders zijn er ook nog die vrienden van me.’
‘Vrienden!? Welke vrienden? Jongens!?’
Op de achtergrond vanuit de woonkamer:‘Hey Ger, laat die meid toch lekker gaan met haar vriendinnetjes!’
‘Wojooo papa je zeikt wel, hoor. Gewoon, jongens die ik al eeuwen ken.’
‘Waar vandaan dan?’
‘Van mijn hyves en mijn partypeeps profielletje.’
‘Ah! Ok, dan is het goed! Nou, veel plezier meid!’
Dit zijn het soort 'vrienden' van alle Marieke's die zij al 'eeuwen' kennen via hun ‘profiellutjuh’
Check deze shit ook maar effe!
NB: over onderstaandesoft porno film videoclip van Beyonce:
Don’t get me wrong… Ik vind ab-so-luut niet dat Miss Barbie Beyonce jouw dochter dwingt om net als haar gekleed te gaan (al begin ik mij meer en meer af te vragen what the fuck happened to this woman!) maar ouders: DO YOUR JOB en begeleid je kids naar de volwassenheid! Immers, als jouw kind elke dag van kleins af aan patat vreet, kan ook de lokale snackbar niet aansprakelijk worden gesteld…
CONTROLE IS GEEN DAAD VAN VIJANDSCHAP.
‘Nou pap, mam, ik ga nu. Ik zie jullie later.’
‘Goed meid, veel plezier hè! Kom eens hier… Hey, gaan jullie zwemmen?’
‘Haha! Nee pap, tuurlijk niet. Eeeeecht kankerdom dit. We gaan toch uit!? Welk zwembad gaat er nou open om 1 uur snachts!?’
‘Ah. Hm. Ok. Maar ehm…je draagt een badpak?’
‘Ja!’
‘Met ehm…de jarretels van je moeder er aan?’
‘Ja!’
‘Met euh…de overknee laarzen van je zus?’
‘Ja!’
‘Hela! Wat heb je daar nou in je hand!? Marieke, heb jij soms in papa’s en mama’s geheime laadje gesnuffeld? Hoe kom jij aan papa’s maskertje?’
‘Jij bent echt kapot dom, jeeeezus! Ik ga, de poort gaat zo open en ik heb echt geen zin om zolang in de rij te staan.’
‘Nou goed. Denk ik. Hoe heet het daar ook al weer? Fries? Fres?’
‘Ja hoor, pap.’
‘En ze laten geen grote mensen binnen, toch? Een kinderfuif is het, toch? Ik moet je echt niet ophalen?’
‘Neeeheee! Doe effe chill, man. Nou doei! Wacht maar niet op me, het stikt er altijd van de aardige mannen voor de deur na afloop die ons thuis willen brengen. En anders zijn er ook nog die vrienden van me.’
‘Vrienden!? Welke vrienden? Jongens!?’
Op de achtergrond vanuit de woonkamer:‘Hey Ger, laat die meid toch lekker gaan met haar vriendinnetjes!’
‘Wojooo papa je zeikt wel, hoor. Gewoon, jongens die ik al eeuwen ken.’
‘Waar vandaan dan?’
‘Van mijn hyves en mijn partypeeps profielletje.’
‘Ah! Ok, dan is het goed! Nou, veel plezier meid!’
Dit zijn het soort 'vrienden' van alle Marieke's die zij al 'eeuwen' kennen via hun ‘profiellutjuh’
Check deze shit ook maar effe!
NB: over onderstaande
Don’t get me wrong… Ik vind ab-so-luut niet dat Miss Barbie Beyonce jouw dochter dwingt om net als haar gekleed te gaan (al begin ik mij meer en meer af te vragen what the fuck happened to this woman!) maar ouders: DO YOUR JOB en begeleid je kids naar de volwassenheid! Immers, als jouw kind elke dag van kleins af aan patat vreet, kan ook de lokale snackbar niet aansprakelijk worden gesteld…
CONTROLE IS GEEN DAAD VAN VIJANDSCHAP.
dinsdag 17 november 2009
Scheidingsgenot: Anouk VS Remon
Credits: FaqMaster aka Mrs Bruja
Als een bekend stel gaat scheiden, is de media de lulligste niet en voorziet ons van alle onsmakelijke details die een breuk traditiegetrouw teweeg brengt.
Smullen maar, want zo lijkt van mening Nederlander het eigen huwelijk niet eens zo heel slecht meer.
Bovendien is het handig. Bij een scheiding kies je een kamp, dat hoort zo.
Scheiding van Gouden Kooi’s vleesgeworden GeenStijl forumganger Huub en zijn hockey trut Claire gaan uit elkaar: ik kies voor Claire, ondanks haar typische Wassenaarse persoonlijkheid die bij mij onmiddelijk asociale ram- en scheld-er-op-los neiging oproept.
Patricia Paay en jeuk oproepende Ken look a like Adam Curry: komop, natuurlijk ben ik dus voor Patricia! Al is het alleen al omdat ik niet begrijp dat Holland nog steeds niet door heeft wat een ongelofelijk uitgekookt, niets kunnende trut Micky Hogendijk is.
Maar toen!
Toen gingen Anouk en Postman zanger uit elkaar. Paniek! Want ik kan niet kiezen.
Kies ik voor Anouk? Behalve geweldige rock zangeres, ook moeder van 3 kids die het werkelijk nodig acht ons via haar twitter op de hoogte te stellen dat ze over 5 minuten uitgewoond gaat worden door haar 12 jarige, vers aangeschafte overgangs-knul? (en dit glunderend bevestigt in een later interview: ‘En het is ook echt gebeurt, hoor!’) Die elke aanleiding aangrijpt om haar ex te tonen hoe fantaaaaaastisch de seks is met haar vriendje? Die als een 16 jarige haastig een tattoo met de naam van haar toyboy aan laat brengen om vooral maar de hele wereld, maar met name haar ex, te bewijzen hoe vreselijk gelukkig ze nu is, hoe ont-zet-tend blij ze eigenlijk is dat hij haar in de steek heeft gelaten?
Hmz. Neuh. Fout, bedenk ik. Ik ben niet voor Anouk, besluit ik.
Nou, dan ben ik dus voor Remon Stotijn!
De Remon, die als een verongelijkt, klein verwend rot jongentje zit te emmeren over hoe lastig en zwaar dat toch allemaal is: partner en vader zijn. Hoe hinderlijk die kinderen toch niet zijn, want dat vraagt maar elke dag weer om eten, drinken, aandacht en structuur. Belachelijk dat zijn ex Anouk van hem, de getergde creatieve ziel, werkelijk verwachtte dat hij dat maar moest doen, dat gevader enzo.
Iedereen zal toch onmiddellijk toe moeten geven hoe zwaar het is; boodschappen halen en zo nu en dan de kinderen naar bed brengen.
Ik kies niet voor Remon. Remon is een lul. Een egocentrische Lul met een hoofdletter.
Ineens weet ik het! Ik kies voor de 3 kinderen. De kids, die over een jaar of wat via internet moeten aanschouwen hoe hun papa en mama, die ooit de sterren van de hemel vreeën toen zij werden gefabriceerd, zichzelf en hun ego’s zoveel malen belangrijker vonden dan hun, de producten van de liefde die er ooit was.
Oh…en voor iedereen, en dan met name media makers een goede luister tip!
Check deze track en luister vooral naar de tekst: deze rap is van Rosa Ana, de ex en baby mom van Unorthodox, Anouk’s vers aangeschafte vriendje.
Leuke knul Anouk, daar kun je vast van op aan!
BIG UP 2 Rosa Ana…Girl ull make it…
Als een bekend stel gaat scheiden, is de media de lulligste niet en voorziet ons van alle onsmakelijke details die een breuk traditiegetrouw teweeg brengt.
Smullen maar, want zo lijkt van mening Nederlander het eigen huwelijk niet eens zo heel slecht meer.
Bovendien is het handig. Bij een scheiding kies je een kamp, dat hoort zo.
Scheiding van Gouden Kooi’s vleesgeworden GeenStijl forumganger Huub en zijn hockey trut Claire gaan uit elkaar: ik kies voor Claire, ondanks haar typische Wassenaarse persoonlijkheid die bij mij onmiddelijk asociale ram- en scheld-er-op-los neiging oproept.
Patricia Paay en jeuk oproepende Ken look a like Adam Curry: komop, natuurlijk ben ik dus voor Patricia! Al is het alleen al omdat ik niet begrijp dat Holland nog steeds niet door heeft wat een ongelofelijk uitgekookt, niets kunnende trut Micky Hogendijk is.
Maar toen!
Toen gingen Anouk en Postman zanger uit elkaar. Paniek! Want ik kan niet kiezen.
Kies ik voor Anouk? Behalve geweldige rock zangeres, ook moeder van 3 kids die het werkelijk nodig acht ons via haar twitter op de hoogte te stellen dat ze over 5 minuten uitgewoond gaat worden door haar 12 jarige, vers aangeschafte overgangs-knul? (en dit glunderend bevestigt in een later interview: ‘En het is ook echt gebeurt, hoor!’) Die elke aanleiding aangrijpt om haar ex te tonen hoe fantaaaaaastisch de seks is met haar vriendje? Die als een 16 jarige haastig een tattoo met de naam van haar toyboy aan laat brengen om vooral maar de hele wereld, maar met name haar ex, te bewijzen hoe vreselijk gelukkig ze nu is, hoe ont-zet-tend blij ze eigenlijk is dat hij haar in de steek heeft gelaten?
Hmz. Neuh. Fout, bedenk ik. Ik ben niet voor Anouk, besluit ik.
Nou, dan ben ik dus voor Remon Stotijn!
De Remon, die als een verongelijkt, klein verwend rot jongentje zit te emmeren over hoe lastig en zwaar dat toch allemaal is: partner en vader zijn. Hoe hinderlijk die kinderen toch niet zijn, want dat vraagt maar elke dag weer om eten, drinken, aandacht en structuur. Belachelijk dat zijn ex Anouk van hem, de getergde creatieve ziel, werkelijk verwachtte dat hij dat maar moest doen, dat gevader enzo.
Iedereen zal toch onmiddellijk toe moeten geven hoe zwaar het is; boodschappen halen en zo nu en dan de kinderen naar bed brengen.
Ik kies niet voor Remon. Remon is een lul. Een egocentrische Lul met een hoofdletter.
Ineens weet ik het! Ik kies voor de 3 kinderen. De kids, die over een jaar of wat via internet moeten aanschouwen hoe hun papa en mama, die ooit de sterren van de hemel vreeën toen zij werden gefabriceerd, zichzelf en hun ego’s zoveel malen belangrijker vonden dan hun, de producten van de liefde die er ooit was.
Oh…en voor iedereen, en dan met name media makers een goede luister tip!
Check deze track en luister vooral naar de tekst: deze rap is van Rosa Ana, de ex en baby mom van Unorthodox, Anouk’s vers aangeschafte vriendje.
Leuke knul Anouk, daar kun je vast van op aan!
BIG UP 2 Rosa Ana…Girl ull make it…
maandag 9 november 2009
Het ware gezicht van Elvira Sweet
Verleden week werden wij, faqfiles.nl benaderd door Vara’s Pauw & Witteman. Met de nodige scepsis hoorden wij hun voorstel aan. Er volgden gesprekken over dit voorstel en voorzichtig raakten wij overtuigd van hun oprechte intentie: de mensen om wie het draait aan het woord te laten, een stem te geven.
Mensen, waar tot nu toe voornamelijk óver wordt gepraat, in plaats van mét.
Het idee was om Bijlmer bewoners een brief te laten schrijven, (gepubliceerd op de Vara website) waarin zij vertellen over hun leven daar. Maar ook hun mening over de oorzaken van de laatste geweldgolf, eventuele oplossingen en de handelswijze van de politici uit Amsterdam Zuid Oost.
Wij vonden het een pracht initiatief. Tevens zou FaqFiles team member, Bijlmer representer en rapper Kiddo Cee, samen met Faqfiles member Miss Brownie plaats nemen aan tafel bij P&W, om daar te praten over de inhoud van de brieven, mogelijke oorzaken en oplossingen.
Maar het werd zelfs nog mooier! Samen met de stadsdeelvoorzitter van Amsterdam Zuid Oost, Elvira Sweet, zouden wij de open dialoog aan gaan.
Prachtig toch, een mooie kans om de steeds groter wordende kloof tussen het volk, de politiek en met name deze politica, iets kleiner te maken.
Want eindelijk zou worden gedaan, waar het al jaren aan ontbreekt, blijkt uit de Bijlmer brieven: de dialoog aangaan en luisteren naar het volk (wat tenslotte deels door de stadsdeelvoorzitter wordt vertegenwoordigt).
We trokken de Bijlmer in en verzamelden brieven en ontvingen email brieven van bewoners.
Ontroerende brieven. Boze brieven. Teleurgestelde brieven.
Confronterende brieven. Hartverscheurende brieven, zoals de brief van ‘wanhopige moeder’ die de veroordeelde pedofiel van haar misbruikte kind terug in haar buurt heeft waartegen niets wordt ondernomen, ondanks het feit dat de dader dagelijks het gezin intimideert.
Maar ook bemoedigende brieven, waarin kinderen eenvoudige, eerlijke suggesties aandragen en waarin keer op keer politici van harte werd uitgenodigd een bezoekje te brengen aan hen.
Vrijwel zonder uitzondering werkten mensen mee, blij dat ze nu een keer gehoord zouden worden.
Wat schetst onze verbijstering toen wij te horen kregen dat Elvira Sweet - letterlijk! – eiste op de dag van de uitzending, dat wij verbannen zouden worden uit het programma indien P&W haar nog als gast wilde hebben. Mevrouw Sweet weigert de dialoog aan te gaan met ons, het volk. Dat was nog niet alles. Ze eiste tevens dat het team van faqfiles ook geen plaats zou krijgen tussen het publiek.
Uitsluitend en alleen onder die voorwaarde, wilde Elvira Sweet aanschuiven.
Waarom eist zij dit?
Als jullie het weten, weten wij het ook.
Met de hand op ons faqfiles hart: we weten het niet! Er is nooit een conflict geweest, in tegendeel.
De redactie P&W legde Elvira Sweet nogmaals nadrukkelijk uit wat het doel was van deze uitzending, namelijk een eerlijke discussie voeren waarbij de Bijlmer bewoners stem en die van de politiek zou worden gehoord teneinde nader tot elkaar te komen. Sterker nog, vanuit faqfiles wilden wij graag duidelijk maken dat wij van mening zijn dat deze geweldsproblematiek helaas niet Bijlmer gebonden is, maar een landelijke stadsproblematiek is die steeds erger dreigt te worden.
Maar neen. Mevrouw Sweet bleef bij haar eis.
Ons hart is bitter. Even hoopten we, even geloofden we. Maar met deze actie in een poging ons monddood te maken, de media te sturen op een wijze waarop de onderwereld dit ook altijd tracht te doen en de confrontatie niet aan te durven gaan met mensen die weten wat er speelt, is Elvira Sweet genadeloos van haar toch al ineen gestorte Bijlmer troon afgeflikkerd.
Vanzelfsprekend vroeg de P&W redactie waarom zij niet met ons aan tafel wilde.
Wel, Mevrouw Sweet had op onze site over de kwestie Faqfiles VS Welten gelezen.
Dus?
Dat is absoluut niet de discussie die we vanavond zouden voeren: die discussie gaan we zeker nog voeren met degene die we hebben aangesproken: Welten zelf.
Haar tweede argument was dat ze weigerde met Kiddo Cee het gesprek aan te gaan.
Huh!?
Dezelfde Kiddo Cee, die de rapclip over de Bijlmer getiteld ‘waar ik woon’, had gemaakt waar Elvira Sweet aan had mee gewerkt en was te zien, toen zij nog niet lang haar huidige functie bekleedde?
Jawel. Diezelfde Kiddo Cee.
Want deze rapper kwam verdomd goed uit op dat moment. Net als andere rappers uit de Bijlmer, die zij zelf toentertijd heeft gevraagd haar te helpen door onder andere te flyeren om stemmen te vergaren voor haar.
Enfin.
Een van deze rappers, genaamd Gikkels, uitte zijn frustratie door de track ‘doofpot’ te maken.
Gisteravond heeft Gikkels klaarblijkelijk een gesprek met Mevrouw Sweet gevoerd. In tegenstelling tot politici, zullen ‘normale’ mensen, en zeker hiphop artiesten, er niet om heen draaien.
Ondanks dat wij niet op de hoogte waren van dit gesprek en wij ook nu nog steeds niet weten wat zich heeft afgespeeld, zou het ons niet verbazen als de welbespraakte, goed geïnformeerde Gikkels haar straight up heeft gezegd hoe hij over alles denkt. En klaarblijkelijk is dit niet in goede aarde gevallen bij Mevrouw Sweet.
Gikkels is gelinkt aan de Stichting Bijlmerstyle.
Kiddo Cee heeft met deze stichting weleens gezamenlijke tracks opgenomen en is bevriend met hen.
Op grond van deze ‘link’ tussen rapper Gikkels/Bijlmerstyle en Kiddo Cee, was na het gesprek van gister een dialoog uitgesloten met Kiddo Cee, aldus Sweet.
Voor alle duidelijkheid: Bijlmerstyle en FaqFiles zijn dus twee van elkaar onafhankelijk opererende initiatieven.
Er was een boodschap die sprak uit alle brieven: luister alstublieft een keer naar ons. En dat is exact wat Mevrouw Sweet nu keihard weigert.
Als volksvertegenwoordiger ben je de stem van het volk. Hoe kun je deze stem gebruiken, als je niet weet waarover je praat?
Als volksvertegenwoordiger, ben je in dienst van het volk. Ons, dus; de Nederlandse burgers die jouw salaris betalen van het belastinggeld.
Toch opmerkelijk om dan te moeten constateren dat diezelfde volksvertegenwoordiger, diezelfde werknemer van het volk, weigert verantwoording af te leggen aan haar werkgevers.
Zoals op straat wordt gezegd: we keep it real.
U duidelijk niet, Mevrouw Sweet.
Check hier de Vara P&W site om de brieven te lezen.
Met uitdrukkelijke dank aan de redactie P&W voor hun inzet, open vizier en aandacht.
Team FaqFiles.nl
Mensen, waar tot nu toe voornamelijk óver wordt gepraat, in plaats van mét.
Het idee was om Bijlmer bewoners een brief te laten schrijven, (gepubliceerd op de Vara website) waarin zij vertellen over hun leven daar. Maar ook hun mening over de oorzaken van de laatste geweldgolf, eventuele oplossingen en de handelswijze van de politici uit Amsterdam Zuid Oost.
Wij vonden het een pracht initiatief. Tevens zou FaqFiles team member, Bijlmer representer en rapper Kiddo Cee, samen met Faqfiles member Miss Brownie plaats nemen aan tafel bij P&W, om daar te praten over de inhoud van de brieven, mogelijke oorzaken en oplossingen.
Maar het werd zelfs nog mooier! Samen met de stadsdeelvoorzitter van Amsterdam Zuid Oost, Elvira Sweet, zouden wij de open dialoog aan gaan.
Prachtig toch, een mooie kans om de steeds groter wordende kloof tussen het volk, de politiek en met name deze politica, iets kleiner te maken.
Want eindelijk zou worden gedaan, waar het al jaren aan ontbreekt, blijkt uit de Bijlmer brieven: de dialoog aangaan en luisteren naar het volk (wat tenslotte deels door de stadsdeelvoorzitter wordt vertegenwoordigt).
We trokken de Bijlmer in en verzamelden brieven en ontvingen email brieven van bewoners.
Ontroerende brieven. Boze brieven. Teleurgestelde brieven.
Confronterende brieven. Hartverscheurende brieven, zoals de brief van ‘wanhopige moeder’ die de veroordeelde pedofiel van haar misbruikte kind terug in haar buurt heeft waartegen niets wordt ondernomen, ondanks het feit dat de dader dagelijks het gezin intimideert.
Maar ook bemoedigende brieven, waarin kinderen eenvoudige, eerlijke suggesties aandragen en waarin keer op keer politici van harte werd uitgenodigd een bezoekje te brengen aan hen.
Vrijwel zonder uitzondering werkten mensen mee, blij dat ze nu een keer gehoord zouden worden.
Wat schetst onze verbijstering toen wij te horen kregen dat Elvira Sweet - letterlijk! – eiste op de dag van de uitzending, dat wij verbannen zouden worden uit het programma indien P&W haar nog als gast wilde hebben. Mevrouw Sweet weigert de dialoog aan te gaan met ons, het volk. Dat was nog niet alles. Ze eiste tevens dat het team van faqfiles ook geen plaats zou krijgen tussen het publiek.
Uitsluitend en alleen onder die voorwaarde, wilde Elvira Sweet aanschuiven.
Waarom eist zij dit?
Als jullie het weten, weten wij het ook.
Met de hand op ons faqfiles hart: we weten het niet! Er is nooit een conflict geweest, in tegendeel.
De redactie P&W legde Elvira Sweet nogmaals nadrukkelijk uit wat het doel was van deze uitzending, namelijk een eerlijke discussie voeren waarbij de Bijlmer bewoners stem en die van de politiek zou worden gehoord teneinde nader tot elkaar te komen. Sterker nog, vanuit faqfiles wilden wij graag duidelijk maken dat wij van mening zijn dat deze geweldsproblematiek helaas niet Bijlmer gebonden is, maar een landelijke stadsproblematiek is die steeds erger dreigt te worden.
Maar neen. Mevrouw Sweet bleef bij haar eis.
Ons hart is bitter. Even hoopten we, even geloofden we. Maar met deze actie in een poging ons monddood te maken, de media te sturen op een wijze waarop de onderwereld dit ook altijd tracht te doen en de confrontatie niet aan te durven gaan met mensen die weten wat er speelt, is Elvira Sweet genadeloos van haar toch al ineen gestorte Bijlmer troon afgeflikkerd.
Vanzelfsprekend vroeg de P&W redactie waarom zij niet met ons aan tafel wilde.
Wel, Mevrouw Sweet had op onze site over de kwestie Faqfiles VS Welten gelezen.
Dus?
Dat is absoluut niet de discussie die we vanavond zouden voeren: die discussie gaan we zeker nog voeren met degene die we hebben aangesproken: Welten zelf.
Haar tweede argument was dat ze weigerde met Kiddo Cee het gesprek aan te gaan.
Huh!?
Dezelfde Kiddo Cee, die de rapclip over de Bijlmer getiteld ‘waar ik woon’, had gemaakt waar Elvira Sweet aan had mee gewerkt en was te zien, toen zij nog niet lang haar huidige functie bekleedde?
Jawel. Diezelfde Kiddo Cee.
Want deze rapper kwam verdomd goed uit op dat moment. Net als andere rappers uit de Bijlmer, die zij zelf toentertijd heeft gevraagd haar te helpen door onder andere te flyeren om stemmen te vergaren voor haar.
Enfin.
Een van deze rappers, genaamd Gikkels, uitte zijn frustratie door de track ‘doofpot’ te maken.
Gisteravond heeft Gikkels klaarblijkelijk een gesprek met Mevrouw Sweet gevoerd. In tegenstelling tot politici, zullen ‘normale’ mensen, en zeker hiphop artiesten, er niet om heen draaien.
Ondanks dat wij niet op de hoogte waren van dit gesprek en wij ook nu nog steeds niet weten wat zich heeft afgespeeld, zou het ons niet verbazen als de welbespraakte, goed geïnformeerde Gikkels haar straight up heeft gezegd hoe hij over alles denkt. En klaarblijkelijk is dit niet in goede aarde gevallen bij Mevrouw Sweet.
Gikkels is gelinkt aan de Stichting Bijlmerstyle.
Kiddo Cee heeft met deze stichting weleens gezamenlijke tracks opgenomen en is bevriend met hen.
Op grond van deze ‘link’ tussen rapper Gikkels/Bijlmerstyle en Kiddo Cee, was na het gesprek van gister een dialoog uitgesloten met Kiddo Cee, aldus Sweet.
Voor alle duidelijkheid: Bijlmerstyle en FaqFiles zijn dus twee van elkaar onafhankelijk opererende initiatieven.
Er was een boodschap die sprak uit alle brieven: luister alstublieft een keer naar ons. En dat is exact wat Mevrouw Sweet nu keihard weigert.
Als volksvertegenwoordiger ben je de stem van het volk. Hoe kun je deze stem gebruiken, als je niet weet waarover je praat?
Als volksvertegenwoordiger, ben je in dienst van het volk. Ons, dus; de Nederlandse burgers die jouw salaris betalen van het belastinggeld.
Toch opmerkelijk om dan te moeten constateren dat diezelfde volksvertegenwoordiger, diezelfde werknemer van het volk, weigert verantwoording af te leggen aan haar werkgevers.
Zoals op straat wordt gezegd: we keep it real.
U duidelijk niet, Mevrouw Sweet.
Check hier de Vara P&W site om de brieven te lezen.
Met uitdrukkelijke dank aan de redactie P&W voor hun inzet, open vizier en aandacht.
Team FaqFiles.nl
De keerzijde van de straat (nav strapped and strong)
credits faqmaster - 11.9.09
Toen Strapped and Strong uitkwam, een filmdocu die een kijkje geeft in de blauwe Crips keuken in Den Haag, was ik lichtelijk geschokt omdat ik in tegenstelling tot vele anderen, niet geschokt was over de rauwe beelden.
Wat overigens niet wil zeggen dat ik het niet dieptriest en verschrikkelijk vind dat het bestaat.
Het verbaast mij keer op keer hoeveel mensen werkelijk geen flauw benul hebben dat dit verschijnsel al lang vaste voet aan de Nederlandse grond heeft. Ik vond het een realistische docu, waar ik jammergenoeg toch een belangrijk stuk van de harde realiteit in mistte.
Strapped and Strong is uniek omdat nooit eerder zoiets werd vertoond. Tegelijk is het gang-gegeven niets nieuws: denk aan hooligans, Hells Angels, Nederlandse Bloods en ontelbare kleine groeperingen uit volkswijken, zoals de vroegere Amsterdamse Kinkerbende waar de latere Heineken ontvoerders (o.a. Meneer Holleeder) deel van uitmaakte. Ze hebben een aantal dingen met elkaar gemeen: de eenheid die zij vormen, een extreem vergaande loyaliteit jegens elkaar, een zeer gestructureerde hiërarchie, een ijzeren discipline als het gaat om het handhaven van hun eigen wetten en regels en last but not least, een nogal variabel inkomen wat zelden alleen maar wordt verdient met een ‘normale’ baan.
In Strapped and strong wordt de rauwe, harde realiteit van het straatleven geschetst. De drugs zijn echt, de met bloed besmeurde vloer is echt.
Een aantal Crip leden die in de docu vol passie aan het woord zijn, zwijgen nu, omdat ze inmiddels vermoord zijn. En in tegenstelling tot wat je ziet in televisie series en films, zijn ze echt, heel erg dood.
Ik vind het goed dat dit getoond wordt, niet omdat ik een land wil hebben wat door rags wordt gekleurd, maar omdat dit een groeiend probleem is en omdat ik oprecht hoop dat het bepaalde jongeren weerhoudt om de onomkeerbare stap te nemen door zich aan te sluiten bij gangs. En juist dat stukje mistte ik een beetje in Strapped and Strong, overigens net als talloze andere keren wanneer over dit onderwerp werd gepraat.
Zo zien we leider Key Low met een enorm pak geld lachend in beeld, maar blijft de andere kant van deze ‘deathstyle’ naar mijn mening onvoldoende belicht, namelijk dat deze manier van leven mede wordt gekenmerkt door ‘easy come, easy go’. En juist dat stukje is de valkuil waar veel jongeren niet bij stil staan als ze in die levensstijl glijden.
Het beeld van pakken met geld, schijt aan de gevestigde orde en de ultieme vrijheid heeft een donkere keerzijde wat te vaak veel te weinig wordt getoond. Inderdaad, je kan pakken met geld hebben op woensdag, maar een paar weken of zelfs dagen later, kun je helemaal broke zijn en zelfs geen geld hebben om wat te eten te kopen.
Soms omdat je als een gek het geld hebt uitgegeven aan bullshit, soms omdat er door omstandigheden een boete moet worden betaald aan iemand.
Soms omdat jij de tussenpersoon was van twee partijen en jij aansprakelijk wordt gesteld omdat de ene partij er vandoor is gegaan met de handelswaar en jij dus schade moet vergoeden. Een WA verzekering voor dit soort bedrijfsongevallen is er niet.
Inderdaad, je hebt niet de plicht je elke ochtend om half 9 te moeten melden bij de baas. Je hebt wel de plicht om 24 uur per dag, 7 dagen in de week, 365 dagen per jaar, jaar in, jaar uit, beschikbaar te zijn: deze manier van leven heeft namelijk geen kantoor werktijden.
En inderdaad, je hebt de vrijheid die jouw brave buurman niet heeft.
Je bent slechts een gevangene van je eigen levensstijl; altijd op je hoede moeten zijn voor de overheid/politie/justitie, voor concurrenten, en zelfs – of juist- de mensen waar je dagelijks mee verkeert (niet voor niets zijn de wetten en regels van gangs zo strak en kom je er niet zo makkelijk in).
In tegenstelling tot diezelfde brave buurman, kun je nooit je recht halen op een normale manier. Aangifte is eenvoudigweg uitgesloten, ongeacht het delict waar je slachtoffer van bent. Pensioen opbouw is niet opgenomen in deze levensstijl en ook de ziektewet komt niet voor in het straat systeem.
Hoogstens (en dat is in het gunstigste geval) dragen je vrienden een stukje financieel zorg voor je gezin als je vast komt te zitten of vermoord bent.
Maar als je het allemaal zo zwaar is, als je ziet dat dit niet opschiet, dan stap je er toch gewoon uit!?
Dit zijn uitspraken van mensen die werkelijk denken dat dit net zo eenvoudig is als het wisselen van een baantje.
Behalve dat deze levensstijl voor velen van kinds af aan hun wereld al was (check vorige blog) en dus ‘normaal’, is het echt niet zo eenvoudig om met een strafblad aan een baan te komen. Tel daar bovenop dat velen geen school hebben afgemaakt en dus in banen belanden waar je kan ‘groeien’ tot 8 euro netto per uur, waar je ooit ‘werk’ had waarbij je het honderdvoudige kon maken na een klus. Deze way of living, of zoals in de docu treffend verwoord ‘deathstyle’, heeft een aantrekkingskracht, een verslavende werking, vooral voor mensen die weigeren als een mak schaap mee te marcheren in een overheidssysteem wat aan elkaar hangt van schijnheiligheid, onrechtvaardigheid en tegenstrijdige bullshit…
Wat doe je, wanneer jouw beste vriend en tevens gang-lid, jou nodig heeft, een beroep doet op jou omdat zijn leven in gevaar is?
Als je hem helpt, raakt je zojuist moeizaam opgestarte ”normale” leven opgefokt. Help je hem niet, dan word je verteerd door schuldgevoel; dat pleeg je praktisch heiligschennis. En zeg nou zelf, zolang jij deel uitmaakt van een stabiele groep, zullen je vijanden wel drie keer op hun wraakzuchtige bol krabben voor ze jou wat aandoen, wetende dat dit niet zonder gevolgen zal en kan blijven.
Maar wat als jij geen deel meer uitmaakt van die groep…?
Wraak verjaart niet. Niet op straat.
Begrijp me niet verkeerd, ik oordeel niet, maar zal nooit een geromantiseerd beeld van het straatleven neerzetten. Crip member Main C heeft mij diep geraakt, omdat ik zijn bijdrage aan de docu nog het best vond illustreren hoe dingen kunnen lopen in je leven.
Het is precies wat rapper Kempi in het faqfiles.nl interview antwoordde op de vraag of het straatleven niet te vaak wordt geromantiseerd: ‘Ik romantiseer de straat ook. Vooral als het goed gaat met me.’
Check hier de docu.
Aanrader: het boek crips.nl van Saul van Stapele over dezelfde organisatie.
Toen Strapped and Strong uitkwam, een filmdocu die een kijkje geeft in de blauwe Crips keuken in Den Haag, was ik lichtelijk geschokt omdat ik in tegenstelling tot vele anderen, niet geschokt was over de rauwe beelden.
Wat overigens niet wil zeggen dat ik het niet dieptriest en verschrikkelijk vind dat het bestaat.
Het verbaast mij keer op keer hoeveel mensen werkelijk geen flauw benul hebben dat dit verschijnsel al lang vaste voet aan de Nederlandse grond heeft. Ik vond het een realistische docu, waar ik jammergenoeg toch een belangrijk stuk van de harde realiteit in mistte.
Strapped and Strong is uniek omdat nooit eerder zoiets werd vertoond. Tegelijk is het gang-gegeven niets nieuws: denk aan hooligans, Hells Angels, Nederlandse Bloods en ontelbare kleine groeperingen uit volkswijken, zoals de vroegere Amsterdamse Kinkerbende waar de latere Heineken ontvoerders (o.a. Meneer Holleeder) deel van uitmaakte. Ze hebben een aantal dingen met elkaar gemeen: de eenheid die zij vormen, een extreem vergaande loyaliteit jegens elkaar, een zeer gestructureerde hiërarchie, een ijzeren discipline als het gaat om het handhaven van hun eigen wetten en regels en last but not least, een nogal variabel inkomen wat zelden alleen maar wordt verdient met een ‘normale’ baan.
In Strapped and strong wordt de rauwe, harde realiteit van het straatleven geschetst. De drugs zijn echt, de met bloed besmeurde vloer is echt.
Een aantal Crip leden die in de docu vol passie aan het woord zijn, zwijgen nu, omdat ze inmiddels vermoord zijn. En in tegenstelling tot wat je ziet in televisie series en films, zijn ze echt, heel erg dood.
Ik vind het goed dat dit getoond wordt, niet omdat ik een land wil hebben wat door rags wordt gekleurd, maar omdat dit een groeiend probleem is en omdat ik oprecht hoop dat het bepaalde jongeren weerhoudt om de onomkeerbare stap te nemen door zich aan te sluiten bij gangs. En juist dat stukje mistte ik een beetje in Strapped and Strong, overigens net als talloze andere keren wanneer over dit onderwerp werd gepraat.
Zo zien we leider Key Low met een enorm pak geld lachend in beeld, maar blijft de andere kant van deze ‘deathstyle’ naar mijn mening onvoldoende belicht, namelijk dat deze manier van leven mede wordt gekenmerkt door ‘easy come, easy go’. En juist dat stukje is de valkuil waar veel jongeren niet bij stil staan als ze in die levensstijl glijden.
Het beeld van pakken met geld, schijt aan de gevestigde orde en de ultieme vrijheid heeft een donkere keerzijde wat te vaak veel te weinig wordt getoond. Inderdaad, je kan pakken met geld hebben op woensdag, maar een paar weken of zelfs dagen later, kun je helemaal broke zijn en zelfs geen geld hebben om wat te eten te kopen.
Soms omdat je als een gek het geld hebt uitgegeven aan bullshit, soms omdat er door omstandigheden een boete moet worden betaald aan iemand.
Soms omdat jij de tussenpersoon was van twee partijen en jij aansprakelijk wordt gesteld omdat de ene partij er vandoor is gegaan met de handelswaar en jij dus schade moet vergoeden. Een WA verzekering voor dit soort bedrijfsongevallen is er niet.
Inderdaad, je hebt niet de plicht je elke ochtend om half 9 te moeten melden bij de baas. Je hebt wel de plicht om 24 uur per dag, 7 dagen in de week, 365 dagen per jaar, jaar in, jaar uit, beschikbaar te zijn: deze manier van leven heeft namelijk geen kantoor werktijden.
En inderdaad, je hebt de vrijheid die jouw brave buurman niet heeft.
Je bent slechts een gevangene van je eigen levensstijl; altijd op je hoede moeten zijn voor de overheid/politie/justitie, voor concurrenten, en zelfs – of juist- de mensen waar je dagelijks mee verkeert (niet voor niets zijn de wetten en regels van gangs zo strak en kom je er niet zo makkelijk in).
In tegenstelling tot diezelfde brave buurman, kun je nooit je recht halen op een normale manier. Aangifte is eenvoudigweg uitgesloten, ongeacht het delict waar je slachtoffer van bent. Pensioen opbouw is niet opgenomen in deze levensstijl en ook de ziektewet komt niet voor in het straat systeem.
Hoogstens (en dat is in het gunstigste geval) dragen je vrienden een stukje financieel zorg voor je gezin als je vast komt te zitten of vermoord bent.
Maar als je het allemaal zo zwaar is, als je ziet dat dit niet opschiet, dan stap je er toch gewoon uit!?
Dit zijn uitspraken van mensen die werkelijk denken dat dit net zo eenvoudig is als het wisselen van een baantje.
Behalve dat deze levensstijl voor velen van kinds af aan hun wereld al was (check vorige blog) en dus ‘normaal’, is het echt niet zo eenvoudig om met een strafblad aan een baan te komen. Tel daar bovenop dat velen geen school hebben afgemaakt en dus in banen belanden waar je kan ‘groeien’ tot 8 euro netto per uur, waar je ooit ‘werk’ had waarbij je het honderdvoudige kon maken na een klus. Deze way of living, of zoals in de docu treffend verwoord ‘deathstyle’, heeft een aantrekkingskracht, een verslavende werking, vooral voor mensen die weigeren als een mak schaap mee te marcheren in een overheidssysteem wat aan elkaar hangt van schijnheiligheid, onrechtvaardigheid en tegenstrijdige bullshit…
Wat doe je, wanneer jouw beste vriend en tevens gang-lid, jou nodig heeft, een beroep doet op jou omdat zijn leven in gevaar is?
Als je hem helpt, raakt je zojuist moeizaam opgestarte ”normale” leven opgefokt. Help je hem niet, dan word je verteerd door schuldgevoel; dat pleeg je praktisch heiligschennis. En zeg nou zelf, zolang jij deel uitmaakt van een stabiele groep, zullen je vijanden wel drie keer op hun wraakzuchtige bol krabben voor ze jou wat aandoen, wetende dat dit niet zonder gevolgen zal en kan blijven.
Maar wat als jij geen deel meer uitmaakt van die groep…?
Wraak verjaart niet. Niet op straat.
Begrijp me niet verkeerd, ik oordeel niet, maar zal nooit een geromantiseerd beeld van het straatleven neerzetten. Crip member Main C heeft mij diep geraakt, omdat ik zijn bijdrage aan de docu nog het best vond illustreren hoe dingen kunnen lopen in je leven.
Het is precies wat rapper Kempi in het faqfiles.nl interview antwoordde op de vraag of het straatleven niet te vaak wordt geromantiseerd: ‘Ik romantiseer de straat ook. Vooral als het goed gaat met me.’
Check hier de docu.
Aanrader: het boek crips.nl van Saul van Stapele over dezelfde organisatie.
FAQ-ers @ The Heist/Panama (M.O. & Brakko - Zwart Licht)
credits faqmaster
Ik ben een zeikerd, helemaal als het gaat om optredens.
En heel erg helemaal als het gaat om hiphop optredens: vaak omdat het geluid ronduit slecht is en de raps als een onverstaanbare brei mijn oren kneuzen, maar eerlijk gezegd ook omdat ik vaak tracks hoor waarvan ik denk: Huh…die ken ik niet!, waarvan dan achteraf blijkt dat het toch echt die ene dikke vette track bleek te zijn maar door de slechte live uitvoering voor mij totaal onbekend klonk.
Maar vanavond niet!!
Faq-ers Kiddo Cee, De Radioloog en ondergetekende (ik dus, de lieftallige FaqMaster) waren ernstig onder de indruk. Jawel, zelfs ik!
M.O. & Brakko hebben een super dope optreden neergezet, echt een big up naar deze boys!
De mannen gaven alles wat ze hadden (en das behoorlijk wat), tracks klonken goed en jazeker: het klonk net zo goed als op hun album.
M.O. & Brakko hadden het wassenbeelden publiek al opgewarmd (wat al een wonder is, maar daar kom ik zo nog wel effe op terug) en Zwart Licht gooide de turbo vlam er daarna in: DAMN wat knap hoe deze (jonge) gasten zelfs het Amsterdamse, arrogante *** publiek wisten mee te krijgen in hun hysterisch goede shit: tracks (dope!), optreden (dope!), energiegehalte (DOPE!).
Ook de andere optredens waren de moeite waard, maar aangezien de FaqMaster zich inmiddels mag rekenen tot Serieus Volwassen Vrouw en dus doodop was na 1.00 uur, hebben wij niet alle optredens gecheckt.
Zo.
En nu wil ik graag effe los gaan op mijn eigen, Amsterdamse peeps.
What the fuck gebeurt met jullie!?
Hoe haal je het in je arrogante kop om naar een hiphop optreden te gaan en je te gedragen als een semi autist met bison kit aan zijn reet?
Ik ergerde mij dood aan al die gasten die zoooo cool vastgeplakt op een bank zitten, erg druk bezig met vooral niet tonen hoe super dope het is en dan nog het liefst met een verveelde uitdrukking op hun smoel.
De andere variant: als ze dan al eindelijk een keer als sloffende bejaarden naar voren komen, - nadat de artiesten ze zo ongeveer hebben gesmeekt om toch effe wat dichter bij het podium te komen - dan staan ze.
Ze staan daar maar te staan! Thats it!
Met een doodse, starre blik turen ze naar het podium, doen niet leuk mee, tillen zuchtend effe hun arm in de lucht en tja, ze doen gewoon NIETS.
Behalve dat ik het zwaar dissrespectfull vind naar de mensen die daar optreden en echt alles geven wat ze hebben, vind ik het van een arrogantie getuigen waar ik mij als Amsterdammer echt voor schaam.
Jammer, want ik herhaal het nog maar effe: aan de artiesten lag het echt niet.
Dus peeps je weet het he: liever ga je een hiphop optreden bezoeken in een of ander gehucht, waar mensen shit waarderen en de love tonen die deze artiesten verdienen.
En die Amsterdamse gezelligheid waar men het altijd over heeft?
Nou, daar veeg ik dus nu officieel mijn Amsterdamse reet mee af!
Maarre….we hebben alsnog wel een dope avond gehad, hoor…haha!
Ik ben een zeikerd, helemaal als het gaat om optredens.
En heel erg helemaal als het gaat om hiphop optredens: vaak omdat het geluid ronduit slecht is en de raps als een onverstaanbare brei mijn oren kneuzen, maar eerlijk gezegd ook omdat ik vaak tracks hoor waarvan ik denk: Huh…die ken ik niet!, waarvan dan achteraf blijkt dat het toch echt die ene dikke vette track bleek te zijn maar door de slechte live uitvoering voor mij totaal onbekend klonk.
Maar vanavond niet!!
Faq-ers Kiddo Cee, De Radioloog en ondergetekende (ik dus, de lieftallige FaqMaster) waren ernstig onder de indruk. Jawel, zelfs ik!
M.O. & Brakko hebben een super dope optreden neergezet, echt een big up naar deze boys!
De mannen gaven alles wat ze hadden (en das behoorlijk wat), tracks klonken goed en jazeker: het klonk net zo goed als op hun album.
M.O. & Brakko hadden het wassenbeelden publiek al opgewarmd (wat al een wonder is, maar daar kom ik zo nog wel effe op terug) en Zwart Licht gooide de turbo vlam er daarna in: DAMN wat knap hoe deze (jonge) gasten zelfs het Amsterdamse, arrogante *** publiek wisten mee te krijgen in hun hysterisch goede shit: tracks (dope!), optreden (dope!), energiegehalte (DOPE!).
Ook de andere optredens waren de moeite waard, maar aangezien de FaqMaster zich inmiddels mag rekenen tot Serieus Volwassen Vrouw en dus doodop was na 1.00 uur, hebben wij niet alle optredens gecheckt.
Zo.
En nu wil ik graag effe los gaan op mijn eigen, Amsterdamse peeps.
What the fuck gebeurt met jullie!?
Hoe haal je het in je arrogante kop om naar een hiphop optreden te gaan en je te gedragen als een semi autist met bison kit aan zijn reet?
Ik ergerde mij dood aan al die gasten die zoooo cool vastgeplakt op een bank zitten, erg druk bezig met vooral niet tonen hoe super dope het is en dan nog het liefst met een verveelde uitdrukking op hun smoel.
De andere variant: als ze dan al eindelijk een keer als sloffende bejaarden naar voren komen, - nadat de artiesten ze zo ongeveer hebben gesmeekt om toch effe wat dichter bij het podium te komen - dan staan ze.
Ze staan daar maar te staan! Thats it!
Met een doodse, starre blik turen ze naar het podium, doen niet leuk mee, tillen zuchtend effe hun arm in de lucht en tja, ze doen gewoon NIETS.
Behalve dat ik het zwaar dissrespectfull vind naar de mensen die daar optreden en echt alles geven wat ze hebben, vind ik het van een arrogantie getuigen waar ik mij als Amsterdammer echt voor schaam.
Jammer, want ik herhaal het nog maar effe: aan de artiesten lag het echt niet.
Dus peeps je weet het he: liever ga je een hiphop optreden bezoeken in een of ander gehucht, waar mensen shit waarderen en de love tonen die deze artiesten verdienen.
En die Amsterdamse gezelligheid waar men het altijd over heeft?
Nou, daar veeg ik dus nu officieel mijn Amsterdamse reet mee af!
Maarre….we hebben alsnog wel een dope avond gehad, hoor…haha!
Backstage @ Kempi
Credits FaqMaster - 8.3.09
YES…we got Kempi :D
Na hem te hebben bestormd tijdens de State Awards en bedolven onder mails had ik Kempi aan de telefoon. Hij had het verschrikkelijk druk, maarrrr…heeft speciaal voor faqfiles toch een hele middag vrij gemaakt voor een interview.
Ok en dan komt dan nu mijn biecht:
De allereerste keer dat ik van Kempi hoorde, trok ik mijn wenkbrauwen op tot mijn haargrens. Ik vond de beat nog wel ok, maar ik kon een oorverdovende tjoeri niet onderdrukken bij het beluisteren van de tekst en het zien van de beelden (klik maar effe op de link boven dan weet je over welke track ik het heb).
Tijdens het bekijken van de docu die BNN maakte over het toenmalige leven van Kempi, groeide mijn sympathie voor de man uit Eindhoven.
Eigenlijk raakte ik eerder geïnteresseerd in de persoonlijkheid van Kempi, dan zijn muziek, terwijl het meestal andersom is.
Anyway…langzaam maar zeker druppelde de tracks van Kempi mijn systeem binnen (dit duurt bij meestal effe). Ik kocht zijn album.
En toen hoorde ik Stratiblues. Ik hoorde Hier ver vandaan. Ik hoorde Lord.
En was zwaar impressed…
Deze, maar ook zat andere tracks, hebben iets heel unieks, het mooiste wat je met muziek kan bereiken naar mijn mening: zelfs als je de tekst niet zou verstaan, spreekt de muziek de woorden…
Dat de teksten van Kempi en de beats zo gruwelijk aansluiten bij elkaar, vind ik echt dope.
Waar ik ook helemaal blij van werd was de sax in Stratiblues, de gitaar in Hier ver vandaan en de klassieke strijkers/muziek in Lord
Maar ja, alles wat ik hier boven schrijf weten jullie waarschijnlijk al en zo niet: check het!
Kempi had mij uitgenodigd bij hem thuis in zijn woonplaats: een dorp.
Amsterdammers zijn arrogant en iedere plek die 500 meter buiten de rand van Amsterdam ligt, noemen wij Amsterdammers dus een dorp en de inwoners boeren. Ik zei het al: Amsterdammers zijn arrogant :D
Op weg naar het huis van Kempi wandelde werd ik er bijna bang van… (wisten jullie trouwens dat Amsterdammers ook altijd overdrijven?)
Waar was de hondenstront? Waarom reed iedereen hier volgens de verkeersregels en werd ik niet om de 5 minuten bijna om ver gereden door een pizza bezorgende scooter?
Waar waren de ranzige duiven die in kots wroeten van dronken gast die hun maag hadden geleegd op de stoep?
Waar waren de vertrouwde eeuwig haast hebbende junks? De *** auto en scooter alarmen die urenlang afgingen terwijl de eigenaar in geen velden of wegen is te bekennen? Mijn arme oren… Die deden bijna zeer door de stilte!
Ik heb ze geteld: tijdens mijn wandeling van ongeveer 10 minuten ben ik welgeteld 2 geadopteerde Chineesjes tegengekomen (althans, dat denk ik, want hun moeder was een echte Marieke om te zien), 1 Turks echtpaar en 1 semi allochtoonachtige gast die ik niet kon plaatsen; hij kon ook een donker uitgevallen blanke zijn, dus een twijfelgevalletje.
In mijn leefomgeving zie je zo ongeveer alle kleuren van de regenboog, (alhoewel…ik zie weinig blauwe mensen, hoogstens in de kroeg) dus ik verkeerde meer en meer in een cultuurshock bij het zien van zoveel wit.
De klapper was toch wel een echte tractor met hooi en shit op de openbare weg (ken ik alleen uit een kinderboek over een boerderij), waar een aantal auto”’’s heel geduldig achter bleven rijden, zonder ook maar een moment te tonen hoe lang hun middelvinger was.
De opper klapper was de winkelstraat waar op de stoep voor de kledingwinkels kleding hing ZONDER KABELS EN BEVEILIGING! Jawel, zelfs peperdure Marlies Dekker setjes (voor de mannen: dat is een hysterisch duur lingerie merk) wapperden vrolijk in de boeren wind!
Als echte vrouw kon ik natuurlijk het woonhuis van Kempi niet vinden.
Het mag nog een wonder heten dat ik de straat na zes keer verkeerd te zijn gelopen had gevonden, dus sprak ik een voorbijganger aan toen ik voor de zoveelste keer de straat op en neer was gelopen. Vanaf dat moment was ik pro-dorp: aardig!! Jezus, wat waren de mensen daar aardig!
Zeker gezien het turbulente leven van Kempi wat hij vroeger leidde, geef ik hem GROOT gelijk dat hij lekker chillt in dit dorp.
Even later werd ik verwelkomd door Kempi en zijn - overigens hele lieve- vriendin.
Hoe het was? DOPE!
Kempi is zichzelf. Doet niet aan mooi praterij, praat vanuit zijn gevoel; het ene moment fel en luid, het volgende moment zachtjes, maar geen enkel moment heb ik hem kunnen betrappen op bullshit, stoerdoenerij of fake shit.
Er is nog een reden waarom Kempi mijn hart heeft gestolen.
Ik kan niet in details treden vanwege de privacy van bepaalde mensen. Laten we het er op houden dat een kind uit mijn privé leven zich erg herkende in een van zijn tracks.
Toen ik Kempi het verhaal vertelde van dit kind, werd het stil aan de andere kant van de telefoon lijn. Ik dacht even dat de verbinding weg was, maar toen hoorde ik hem zeggen dat hij dit kind, hoe dan ook, koste wat het kost, perse wilde ontmoeten.
Als een artiest zoiets meteen zegt, zonder na te denken, dan ben je mijn held.
Teveel bekende peeps zijn namelijk vooral betrokken, begaan en tonen medeleven als de tv camera’s draaien, maar met het uitzetten van dezelfde camera nadat de opnamen klaar zijn, lijkt hun medeleven ineens ook uitgeschakeld te zijn.
Er is een hoop wat Kempi goed wilt doen: niet alleen rappen, maar zeker ook zijn vaderschap.
Het zijn van die kleine dingen. Hoe hij direct opstond zodra zijn kleine huilde, hem in zijn armen nam en tegen zich aan hield. De warme blik in zijn ogen als hij over zijn kinderen praat.
Hoe hij vertelde over zijn fouten, zijn angst, zijn jeugd, zijn dromen, zijn detentie en zijn gezin.
Kempi wilt het graag goed doen en dat lukt hem.
Iemand met zo””n ongelofelijke vechtlust, passie en overlevings mentaliteit, kan niet verliezen.
Het kan effe duren maar het interview met Kempi zal binnenkort op www.faqfiles.nl staan.
Brasa,
FaqMaster van www.faqfiles.nl
Faqmaster@faqfiles.nl
YES…we got Kempi :D
Na hem te hebben bestormd tijdens de State Awards en bedolven onder mails had ik Kempi aan de telefoon. Hij had het verschrikkelijk druk, maarrrr…heeft speciaal voor faqfiles toch een hele middag vrij gemaakt voor een interview.
Ok en dan komt dan nu mijn biecht:
De allereerste keer dat ik van Kempi hoorde, trok ik mijn wenkbrauwen op tot mijn haargrens. Ik vond de beat nog wel ok, maar ik kon een oorverdovende tjoeri niet onderdrukken bij het beluisteren van de tekst en het zien van de beelden (klik maar effe op de link boven dan weet je over welke track ik het heb).
Tijdens het bekijken van de docu die BNN maakte over het toenmalige leven van Kempi, groeide mijn sympathie voor de man uit Eindhoven.
Eigenlijk raakte ik eerder geïnteresseerd in de persoonlijkheid van Kempi, dan zijn muziek, terwijl het meestal andersom is.
Anyway…langzaam maar zeker druppelde de tracks van Kempi mijn systeem binnen (dit duurt bij meestal effe). Ik kocht zijn album.
En toen hoorde ik Stratiblues. Ik hoorde Hier ver vandaan. Ik hoorde Lord.
En was zwaar impressed…
Deze, maar ook zat andere tracks, hebben iets heel unieks, het mooiste wat je met muziek kan bereiken naar mijn mening: zelfs als je de tekst niet zou verstaan, spreekt de muziek de woorden…
Dat de teksten van Kempi en de beats zo gruwelijk aansluiten bij elkaar, vind ik echt dope.
Waar ik ook helemaal blij van werd was de sax in Stratiblues, de gitaar in Hier ver vandaan en de klassieke strijkers/muziek in Lord
Maar ja, alles wat ik hier boven schrijf weten jullie waarschijnlijk al en zo niet: check het!
Kempi had mij uitgenodigd bij hem thuis in zijn woonplaats: een dorp.
Amsterdammers zijn arrogant en iedere plek die 500 meter buiten de rand van Amsterdam ligt, noemen wij Amsterdammers dus een dorp en de inwoners boeren. Ik zei het al: Amsterdammers zijn arrogant :D
Op weg naar het huis van Kempi wandelde werd ik er bijna bang van… (wisten jullie trouwens dat Amsterdammers ook altijd overdrijven?)
Waar was de hondenstront? Waarom reed iedereen hier volgens de verkeersregels en werd ik niet om de 5 minuten bijna om ver gereden door een pizza bezorgende scooter?
Waar waren de ranzige duiven die in kots wroeten van dronken gast die hun maag hadden geleegd op de stoep?
Waar waren de vertrouwde eeuwig haast hebbende junks? De *** auto en scooter alarmen die urenlang afgingen terwijl de eigenaar in geen velden of wegen is te bekennen? Mijn arme oren… Die deden bijna zeer door de stilte!
Ik heb ze geteld: tijdens mijn wandeling van ongeveer 10 minuten ben ik welgeteld 2 geadopteerde Chineesjes tegengekomen (althans, dat denk ik, want hun moeder was een echte Marieke om te zien), 1 Turks echtpaar en 1 semi allochtoonachtige gast die ik niet kon plaatsen; hij kon ook een donker uitgevallen blanke zijn, dus een twijfelgevalletje.
In mijn leefomgeving zie je zo ongeveer alle kleuren van de regenboog, (alhoewel…ik zie weinig blauwe mensen, hoogstens in de kroeg) dus ik verkeerde meer en meer in een cultuurshock bij het zien van zoveel wit.
De klapper was toch wel een echte tractor met hooi en shit op de openbare weg (ken ik alleen uit een kinderboek over een boerderij), waar een aantal auto”’’s heel geduldig achter bleven rijden, zonder ook maar een moment te tonen hoe lang hun middelvinger was.
De opper klapper was de winkelstraat waar op de stoep voor de kledingwinkels kleding hing ZONDER KABELS EN BEVEILIGING! Jawel, zelfs peperdure Marlies Dekker setjes (voor de mannen: dat is een hysterisch duur lingerie merk) wapperden vrolijk in de boeren wind!
Als echte vrouw kon ik natuurlijk het woonhuis van Kempi niet vinden.
Het mag nog een wonder heten dat ik de straat na zes keer verkeerd te zijn gelopen had gevonden, dus sprak ik een voorbijganger aan toen ik voor de zoveelste keer de straat op en neer was gelopen. Vanaf dat moment was ik pro-dorp: aardig!! Jezus, wat waren de mensen daar aardig!
Zeker gezien het turbulente leven van Kempi wat hij vroeger leidde, geef ik hem GROOT gelijk dat hij lekker chillt in dit dorp.
Even later werd ik verwelkomd door Kempi en zijn - overigens hele lieve- vriendin.
Hoe het was? DOPE!
Kempi is zichzelf. Doet niet aan mooi praterij, praat vanuit zijn gevoel; het ene moment fel en luid, het volgende moment zachtjes, maar geen enkel moment heb ik hem kunnen betrappen op bullshit, stoerdoenerij of fake shit.
Er is nog een reden waarom Kempi mijn hart heeft gestolen.
Ik kan niet in details treden vanwege de privacy van bepaalde mensen. Laten we het er op houden dat een kind uit mijn privé leven zich erg herkende in een van zijn tracks.
Toen ik Kempi het verhaal vertelde van dit kind, werd het stil aan de andere kant van de telefoon lijn. Ik dacht even dat de verbinding weg was, maar toen hoorde ik hem zeggen dat hij dit kind, hoe dan ook, koste wat het kost, perse wilde ontmoeten.
Als een artiest zoiets meteen zegt, zonder na te denken, dan ben je mijn held.
Teveel bekende peeps zijn namelijk vooral betrokken, begaan en tonen medeleven als de tv camera’s draaien, maar met het uitzetten van dezelfde camera nadat de opnamen klaar zijn, lijkt hun medeleven ineens ook uitgeschakeld te zijn.
Er is een hoop wat Kempi goed wilt doen: niet alleen rappen, maar zeker ook zijn vaderschap.
Het zijn van die kleine dingen. Hoe hij direct opstond zodra zijn kleine huilde, hem in zijn armen nam en tegen zich aan hield. De warme blik in zijn ogen als hij over zijn kinderen praat.
Hoe hij vertelde over zijn fouten, zijn angst, zijn jeugd, zijn dromen, zijn detentie en zijn gezin.
Kempi wilt het graag goed doen en dat lukt hem.
Iemand met zo””n ongelofelijke vechtlust, passie en overlevings mentaliteit, kan niet verliezen.
Het kan effe duren maar het interview met Kempi zal binnenkort op www.faqfiles.nl staan.
Brasa,
FaqMaster van www.faqfiles.nl
Faqmaster@faqfiles.nl
Backstage @ Negativ
Credits FaqMaster - 2.3.09
Ik kan wel zeggen dat ik erg benieuwd was naar meneer Nega.
Hij had wat woonwijk betreft natuurlijk een streepje voor op anderen aangezien hij in de leukste wijk van Amsterdam woont!
(FaqMaster maakt nu een voor jullie niet zichtbaar east side teken, maar raakt in de war met haar vingers omdat ze dit soort gebaren eigenlijk niet snapt en heel stom vindt).
We hadden afgesproken op een te hippe locatie: Dauphine gelegen nabij het Amstel Station in, jawel!, Amsterdam Oost.
Te hip omdat hier allemaal JONG! SNEL! WILD! figuren rondrennen: alle mannelijke bezoekers dragen enge strakke V-hals truitjes met het onvermijdelijke sjaaltje, alle vrouwen dragen handtassen waar ik 6 maanden vaste lasten van kan betalen.
Maar ja, je kan er relaxt praten en ze hebben overal stopcontacten: handig als je met een mini laptop werkt zoals ik.
Anyway…Nega was keurig op tijd.
Damn, hij is veel groter dan ik had verwacht.
Ik gebruik deze blog vaak om veel gestelde vragen en vooroordelen te beantwoorden/toe te lichten dus daar gaan we dan:
Ja, hij is behoorlijk druk.
Nee, hij is niet arrogant.
Ja, hij is nogal druk.
Nee, het is geen botte lompe boer.
Ja, hij heeft moeite om zich te concentreren.
Nee, hij heeft me niet beledigd.
Nee, hij is absoluut niet dom.
Ja, hij is inderdaad druk. Heel druk.
Een aparte vermelding verdient het feit dat Nega humor heeft en zelfs mijn soms bizarre gevoel voor humor snapt.
Het gesprek duurde dik twee uur. Waar we het allemaal over hebben gehad, kan en wil ik nog niet zeggen omdat Nega de door mij uitgewerkte tekst op het moment dat ik dit schrijf, nog niet heeft goedgekeurd.
Nega heb ik leren kennen als een man die altijd een jongen zal blijven.
Zoals ik ook al over Nino schreef, is Nega ook niet bang is om zich kwetsbaar op te stellen.
Ik vind het super dope dat de rappers die ik tot nu heb geinterviewd, zonder uitzondering met de billen bloot gaan. Ehm..figuurlijk dan, we houden het netjes. Los nog van de vraag wie op de blote billen van Nederlandse hiphoppers zit te wachten.
Nega doet eerst, en denkt eigenlijk daarna pas na of zijn actie of uitspraak wel handig was.
Je zou dus kunnen stellen dat Nega eerlijk is.
Een ding weet ik heel zeker: Nega is een hele gevoelige jongen. Ook een hele lieve jongen.
Hij was heel erg open over zichzelf en in tegenstelling tot veel mensen, heel goed in staat om kritisch naar zichzelf te kijken.
Negativ is die irritante klier waarmee je in de klas zat (of zit), maar die behalve klierderig, ook verschrikkelijk lief, warm, betrokken, oprecht, aardig en humoristisch uit de hoek kon komen.
Nooit opgemerkt dat juist dit soort mensen je altijd bij blijven, hoe lang geleden het ook is dat je ze voor het laatst zag of sprak..?
Komende maand zal zijn interview en freestyle te zien zijn op onze website; Ill keep u posted!
Check in die tussentijd zijn gratis te downloaden mixtape Hinderlijk.
GrtZ.
FaqMaster van www.faqfiles.nl
faqmaster@faqfiles.nl
Ik kan wel zeggen dat ik erg benieuwd was naar meneer Nega.
Hij had wat woonwijk betreft natuurlijk een streepje voor op anderen aangezien hij in de leukste wijk van Amsterdam woont!
(FaqMaster maakt nu een voor jullie niet zichtbaar east side teken, maar raakt in de war met haar vingers omdat ze dit soort gebaren eigenlijk niet snapt en heel stom vindt).
We hadden afgesproken op een te hippe locatie: Dauphine gelegen nabij het Amstel Station in, jawel!, Amsterdam Oost.
Te hip omdat hier allemaal JONG! SNEL! WILD! figuren rondrennen: alle mannelijke bezoekers dragen enge strakke V-hals truitjes met het onvermijdelijke sjaaltje, alle vrouwen dragen handtassen waar ik 6 maanden vaste lasten van kan betalen.
Maar ja, je kan er relaxt praten en ze hebben overal stopcontacten: handig als je met een mini laptop werkt zoals ik.
Anyway…Nega was keurig op tijd.
Damn, hij is veel groter dan ik had verwacht.
Ik gebruik deze blog vaak om veel gestelde vragen en vooroordelen te beantwoorden/toe te lichten dus daar gaan we dan:
Ja, hij is behoorlijk druk.
Nee, hij is niet arrogant.
Ja, hij is nogal druk.
Nee, het is geen botte lompe boer.
Ja, hij heeft moeite om zich te concentreren.
Nee, hij heeft me niet beledigd.
Nee, hij is absoluut niet dom.
Ja, hij is inderdaad druk. Heel druk.
Een aparte vermelding verdient het feit dat Nega humor heeft en zelfs mijn soms bizarre gevoel voor humor snapt.
Het gesprek duurde dik twee uur. Waar we het allemaal over hebben gehad, kan en wil ik nog niet zeggen omdat Nega de door mij uitgewerkte tekst op het moment dat ik dit schrijf, nog niet heeft goedgekeurd.
Nega heb ik leren kennen als een man die altijd een jongen zal blijven.
Zoals ik ook al over Nino schreef, is Nega ook niet bang is om zich kwetsbaar op te stellen.
Ik vind het super dope dat de rappers die ik tot nu heb geinterviewd, zonder uitzondering met de billen bloot gaan. Ehm..figuurlijk dan, we houden het netjes. Los nog van de vraag wie op de blote billen van Nederlandse hiphoppers zit te wachten.
Nega doet eerst, en denkt eigenlijk daarna pas na of zijn actie of uitspraak wel handig was.
Je zou dus kunnen stellen dat Nega eerlijk is.
Een ding weet ik heel zeker: Nega is een hele gevoelige jongen. Ook een hele lieve jongen.
Hij was heel erg open over zichzelf en in tegenstelling tot veel mensen, heel goed in staat om kritisch naar zichzelf te kijken.
Negativ is die irritante klier waarmee je in de klas zat (of zit), maar die behalve klierderig, ook verschrikkelijk lief, warm, betrokken, oprecht, aardig en humoristisch uit de hoek kon komen.
Nooit opgemerkt dat juist dit soort mensen je altijd bij blijven, hoe lang geleden het ook is dat je ze voor het laatst zag of sprak..?
Komende maand zal zijn interview en freestyle te zien zijn op onze website; Ill keep u posted!
Check in die tussentijd zijn gratis te downloaden mixtape Hinderlijk.
GrtZ.
FaqMaster van www.faqfiles.nl
faqmaster@faqfiles.nl
Backstage @ Steen
Credits: FaqMaster - 16.2.09
Steen!? Die gast die altijd aan het rellen is!?
Steen!? Durf je die gek wel te interviewen!?
Steen!? Hij is toch laatst uit de studio gezet bij State tv!?
Steen!? Je gaat hem bij jou thuis, in je eigen huis interviewen!? Ben je gek geworden!?
Zo.
Dit is een greep uit de reacties die ik kreeg toen ik mensen helemaal blij vertelde dat de nummer 1 op mijn verlanglijstje, had toegestemd met een interview wat door mij zou worden afgenomen.
Ik verheugde mij erg op een gesprek. Hele weddenschappen gingen er aan vooraf. Ik won ze allen glansrijk. Want precies zoals ik al dacht, is Steen meer dan een scheldende, drugs gebruikende, rellende schreeuwerd.
Ik luisterde zijn tracks van zijn laatste cd Muziek voor je moeder en hoorde op bijvoorbeeld de track Muziek voor je oma, meer dan alleen een grappige rap van Steen die optrad in een bejaardentehuis.
Hoe het interview ging?
Prima! Steen is bijzonder. Bijzonder grappig. Bijzonder getalenteerd. Bijzonder ik-schop-graag-tegen-schenen. En zoveel slimmer dan iedereen denkt.
Nee, zijn gerel is geen act, maar hij is wel effe meer dan dat. Waarom hij zich dan vaak zo rellerig gedraagt tijdens interviews? Wel, misschien omdat hij slimmer is dan menig interviewer die bevooroordeeld het gesprek aangaat. Die stiekem ook wel een beetje geïntimideerd (lees: bang) is voor Steen. Of eigenlijk hoopt dat Steen weer lekker gek gaat doen, want dat is zo goed voor de kijk cq luister cijfers.
Waarom zou je als artiest de moeite doen om te bewijzen dat je anders bent, als de ander vastbesloten is om toch aan zijn of haar beeld vast te blijven houden?
Het gesprek duurde ruim 3 uur. Thuis, bij mij op de bank. Waar het over ging? Zijn cd, zijn favoriete scheldwoord, zijn jeugd, zijn droom over een beer die hem op at, de duivel (de duivel is natuurlijk ook maar een mietje) zijn tijd op de kunstacademie en liefdesrelaties.
In tegenstelling tot Steen, blow ik niet en drink ik nauwelijks. En als ik al drink, dan zeker geen bier (bier en shag: zoooo uncharming voor een vrouw). Na een uurtje of 2 kostte het mij nogal moeite de woorden van Steen vast te leggen op mijn laptop. De toetsen deden ook wat raar. En hey, wat gek, wat leek mijn kamerplant ineens groot. Ook heel grappig: mijn tong sloeg dubbel als ik sprak.
In mijn mistige brein zocht ik naar de oorzaak, maar ach, wat gaf het ook eigenlijk? Ik vond het wel best!
Mede oprichter van faqfiles.nl, Kiddo Cee, kwam ook nog even gezellig binnen wandelen. Hopla; weer een reden om een fakkel op te steken.
Na een beeld te hebben gekregen van de wondere wereld van Steen, was het interview klaar. Na een stevige omhelzing liet ik hem uit en wankelde terug naar mijn woonkamer. Ik ben maar even een dutje aan doen. Steen is erg leuk, maar ook best veel voor je systeem, zeker als je 3 uur intensief praat en alleen al door mee-roken knetterstoned bent.
Er zijn bijzonder weinig interviews waar ik zolang mee bezig was om het uit te werken. De achtbaan in Steens hoofd was een dope rit, maar wel een waar je zelf ook in het karretje moet gaan zitten om de rit te kunnen blijven volgen. Staan aan de zij-lijn is geen optie.
Het was het waard.
Binnenkort staat zijn interview en freestyle online.
Ik ben best wel een beetje trots, dat wij als eerste en enige een persoonlijke interview met hem hebben en dat Steen de moeite nam met mij de diepte in te duiken.
Never judge a book by its cover…
Brasa,
Faq Master
www.faqfiles.nl
Faqmaster@faqfiles.nl
Steen!? Die gast die altijd aan het rellen is!?
Steen!? Durf je die gek wel te interviewen!?
Steen!? Hij is toch laatst uit de studio gezet bij State tv!?
Steen!? Je gaat hem bij jou thuis, in je eigen huis interviewen!? Ben je gek geworden!?
Zo.
Dit is een greep uit de reacties die ik kreeg toen ik mensen helemaal blij vertelde dat de nummer 1 op mijn verlanglijstje, had toegestemd met een interview wat door mij zou worden afgenomen.
Ik verheugde mij erg op een gesprek. Hele weddenschappen gingen er aan vooraf. Ik won ze allen glansrijk. Want precies zoals ik al dacht, is Steen meer dan een scheldende, drugs gebruikende, rellende schreeuwerd.
Ik luisterde zijn tracks van zijn laatste cd Muziek voor je moeder en hoorde op bijvoorbeeld de track Muziek voor je oma, meer dan alleen een grappige rap van Steen die optrad in een bejaardentehuis.
Hoe het interview ging?
Prima! Steen is bijzonder. Bijzonder grappig. Bijzonder getalenteerd. Bijzonder ik-schop-graag-tegen-schenen. En zoveel slimmer dan iedereen denkt.
Nee, zijn gerel is geen act, maar hij is wel effe meer dan dat. Waarom hij zich dan vaak zo rellerig gedraagt tijdens interviews? Wel, misschien omdat hij slimmer is dan menig interviewer die bevooroordeeld het gesprek aangaat. Die stiekem ook wel een beetje geïntimideerd (lees: bang) is voor Steen. Of eigenlijk hoopt dat Steen weer lekker gek gaat doen, want dat is zo goed voor de kijk cq luister cijfers.
Waarom zou je als artiest de moeite doen om te bewijzen dat je anders bent, als de ander vastbesloten is om toch aan zijn of haar beeld vast te blijven houden?
Het gesprek duurde ruim 3 uur. Thuis, bij mij op de bank. Waar het over ging? Zijn cd, zijn favoriete scheldwoord, zijn jeugd, zijn droom over een beer die hem op at, de duivel (de duivel is natuurlijk ook maar een mietje) zijn tijd op de kunstacademie en liefdesrelaties.
In tegenstelling tot Steen, blow ik niet en drink ik nauwelijks. En als ik al drink, dan zeker geen bier (bier en shag: zoooo uncharming voor een vrouw). Na een uurtje of 2 kostte het mij nogal moeite de woorden van Steen vast te leggen op mijn laptop. De toetsen deden ook wat raar. En hey, wat gek, wat leek mijn kamerplant ineens groot. Ook heel grappig: mijn tong sloeg dubbel als ik sprak.
In mijn mistige brein zocht ik naar de oorzaak, maar ach, wat gaf het ook eigenlijk? Ik vond het wel best!
Mede oprichter van faqfiles.nl, Kiddo Cee, kwam ook nog even gezellig binnen wandelen. Hopla; weer een reden om een fakkel op te steken.
Na een beeld te hebben gekregen van de wondere wereld van Steen, was het interview klaar. Na een stevige omhelzing liet ik hem uit en wankelde terug naar mijn woonkamer. Ik ben maar even een dutje aan doen. Steen is erg leuk, maar ook best veel voor je systeem, zeker als je 3 uur intensief praat en alleen al door mee-roken knetterstoned bent.
Er zijn bijzonder weinig interviews waar ik zolang mee bezig was om het uit te werken. De achtbaan in Steens hoofd was een dope rit, maar wel een waar je zelf ook in het karretje moet gaan zitten om de rit te kunnen blijven volgen. Staan aan de zij-lijn is geen optie.
Het was het waard.
Binnenkort staat zijn interview en freestyle online.
Ik ben best wel een beetje trots, dat wij als eerste en enige een persoonlijke interview met hem hebben en dat Steen de moeite nam met mij de diepte in te duiken.
Never judge a book by its cover…
Brasa,
Faq Master
www.faqfiles.nl
Faqmaster@faqfiles.nl
Backstage @ Nino
Credits FaqMaster - 15.2.09
Ik moet eerlijk zeggen dat de interviews die ik afneem,altijd leuk zijn. Tot nu toe delen de geïnterviewde artiesten deze mening, al denk ik dat menig rapper na afloop wat lichte hoofdpijn heeft. Niet dat ik zeur, maar de gesprekken nemen zonder uitzondering altijd een wending die zij niet verwachten en vaak naast een hoop gelach, ook hele serieuze kost oplevert.
De meest gehoorde uitspraken zijn dan: 'Shit man…ik heb jou echt veel vertelt…' of 'Ik heb nog nooit zo”n interview gehad…'
Het gebeurt eigenlijk altijd dat de geïnterviewde artiest op een gegeven moment vergeet dat ze met faqfiles.nl aan het praten zijn. Niet zo vreemd dat mensen in deze gezellig ouwehoeren maar ook wel serieus- sfeer, mij dingen vertellen waar ze achteraf soms zelf verbaast over zijn.
Is dat erg? Nou nee. Want juist die dingen die zo persoonlijk zijn, waarbij een artiest mij iets vertelt waarbij hij zijn ziel blootgeeft en wat in vertrouwen wordt vertelt, tja… Die publiceer ik dus nooit. Tenzij de artiest er toestemming voor geeft, maar iedere amateur schrijver en interviewer, weet heel goed wanneer iets is vertelt aan jou persoonlijk, of wanneer het voor je medium bedoelt is.
Waarom artiesten dit soort persoonlijke shit aan mij vertellen? Wel, dat is het mooiste compliment wat ik kan krijgen: vertrouwen!
Omdat ik goed onder mensen hun huid kan kruipen, maar daar nooit misbruik van zal maken. Ergens voelen de mensen die ik heb geïnterviewd dat denk ik ook wel aan.
Nino was een van de artiesten, net als SugaCane, Jayh, Rocks, Steen en Negativ trouwens, met wie ik DIEP ging.
Ik heb Nino leren kennen als een persoon die niet bang (meer) is om op zijn bek te gaan. Die op jonge leeftijd ontzettend zijn best doet om iets op te bouwen, de sprong in het diepe durft te nemen door zelf shit op te zetten, in plaats van te kiezen voor zekerheid door een vaste baan te nemen of te tekenen bij een gevestigd label. Andere optie: dat pad. Je weet toch, dat ene pad wat start met pakken euros, vette auto’’s, aanzien en shit maar eigenlijk uiteindelijk altijd leidt tot treurigheid op een metrostation waar gebedeld wordt om een bolletje of wat eindigt met een mooi tuintje op je buik op de Oosterbegraafplaats.
Nino’s eerlijkheid heeft mij geraakt. Ook zijn cd Stilte voor de storm, wat een heel ander geluid laat horen dan eerder werk. Een geluid wat voor mij symboliseert waar Nino voor staat: iemand die teveel heeft mee gemaakt in zijn korte leven, daar kracht uit put en positief een draai er aan weet te geven en daarbij niet bang is om zijn eigen weg te kiezen. iemand die oprecht en puur zijn shit probeert te doen.
Juist alle anti-Nino peeps vraag ik om een x zijn gratis te downloaden cd te checken.
Wie weet hoor je dan eens een geluid wat je niet had verwacht of ooit eerder hebt gehoord…
Brasa,
FaqMaster
www.faqfiles.nl
faqmaster@faqfiles.nl
Ik moet eerlijk zeggen dat de interviews die ik afneem,altijd leuk zijn. Tot nu toe delen de geïnterviewde artiesten deze mening, al denk ik dat menig rapper na afloop wat lichte hoofdpijn heeft. Niet dat ik zeur, maar de gesprekken nemen zonder uitzondering altijd een wending die zij niet verwachten en vaak naast een hoop gelach, ook hele serieuze kost oplevert.
De meest gehoorde uitspraken zijn dan: 'Shit man…ik heb jou echt veel vertelt…' of 'Ik heb nog nooit zo”n interview gehad…'
Het gebeurt eigenlijk altijd dat de geïnterviewde artiest op een gegeven moment vergeet dat ze met faqfiles.nl aan het praten zijn. Niet zo vreemd dat mensen in deze gezellig ouwehoeren maar ook wel serieus- sfeer, mij dingen vertellen waar ze achteraf soms zelf verbaast over zijn.
Is dat erg? Nou nee. Want juist die dingen die zo persoonlijk zijn, waarbij een artiest mij iets vertelt waarbij hij zijn ziel blootgeeft en wat in vertrouwen wordt vertelt, tja… Die publiceer ik dus nooit. Tenzij de artiest er toestemming voor geeft, maar iedere amateur schrijver en interviewer, weet heel goed wanneer iets is vertelt aan jou persoonlijk, of wanneer het voor je medium bedoelt is.
Waarom artiesten dit soort persoonlijke shit aan mij vertellen? Wel, dat is het mooiste compliment wat ik kan krijgen: vertrouwen!
Omdat ik goed onder mensen hun huid kan kruipen, maar daar nooit misbruik van zal maken. Ergens voelen de mensen die ik heb geïnterviewd dat denk ik ook wel aan.
Nino was een van de artiesten, net als SugaCane, Jayh, Rocks, Steen en Negativ trouwens, met wie ik DIEP ging.
Ik heb Nino leren kennen als een persoon die niet bang (meer) is om op zijn bek te gaan. Die op jonge leeftijd ontzettend zijn best doet om iets op te bouwen, de sprong in het diepe durft te nemen door zelf shit op te zetten, in plaats van te kiezen voor zekerheid door een vaste baan te nemen of te tekenen bij een gevestigd label. Andere optie: dat pad. Je weet toch, dat ene pad wat start met pakken euros, vette auto’’s, aanzien en shit maar eigenlijk uiteindelijk altijd leidt tot treurigheid op een metrostation waar gebedeld wordt om een bolletje of wat eindigt met een mooi tuintje op je buik op de Oosterbegraafplaats.
Nino’s eerlijkheid heeft mij geraakt. Ook zijn cd Stilte voor de storm, wat een heel ander geluid laat horen dan eerder werk. Een geluid wat voor mij symboliseert waar Nino voor staat: iemand die teveel heeft mee gemaakt in zijn korte leven, daar kracht uit put en positief een draai er aan weet te geven en daarbij niet bang is om zijn eigen weg te kiezen. iemand die oprecht en puur zijn shit probeert te doen.
Juist alle anti-Nino peeps vraag ik om een x zijn gratis te downloaden cd te checken.
Wie weet hoor je dan eens een geluid wat je niet had verwacht of ooit eerder hebt gehoord…
Brasa,
FaqMaster
www.faqfiles.nl
faqmaster@faqfiles.nl
Sex Sells: de ongecensureerde versie
credits: FaqMaster - 24.11.08
Enkele weken terug veerde ik verheugd op bij de aankondiging van de docu ”sex sells” waar o.a. jongeren uit mijn stad Amsterdam aan het woord zouden komen over seksualiteit.
Goeie zaak, dacht ik.
Prima dat problemen e.d. onder de aandacht worden gebracht.
Het feit dat de echte ”ervaringsdeskundigen” aan het woord zouden komen, namelijk de jongeren, maakte dat ik handenwrijvend voor de televisie ging zitten (das al heel wat aangezien ik steeds minder tv kijk).
Mijn wenkbrauwen fronsten toen ik voor de 3e keer de schreeuwerige beelden van een jongen voorbij zag komen die een box deur open trapte.
Beetje hoog SBS gehalte, schoot door mijn hoofd maar goed, nog steeds optimistisch tuurde ik naar mijn scherm.
Naar mate de docu vorderde, zakte ik steeds dieper onderuit en zaten mijn wenkbrauwen inmiddels tot aan mijn haargrens.
De geïnterviewde jongerenwerker, die geen jongerenwerker is, (Kiddo Cee) maakt deel uit van faqfiles.nl
Een dag later sprak ik hem. Hetgeen ik al vermoedde, bleek te kloppen; op z'n zachtst gezegd was de docu uit zijn verband gerukt en gesjord, was van de groep jonge rappers (jong gegroeid) niets van hun bijdragen (zowel raps als interviews) uitgezonden, ondanks de toezegging dat dit wél zou gebeuren.
De jongens waren boos, verontwaardigd maar bovenal teleurgesteld in het resultaat en de volwassen mensen die hen toch écht wat anders hadden voorgespiegeld en beloofd…
Kiddo Cee en ik besloten een video reply te maken.
Niet om te bagetaliseren. Niet gericht op snel scoren via een hysterisch, sensatie belust, geert-wilders-niveau-knip- plakwerk-filmpje. Zeer zeker niet om de problematiek onder het bekende kleed te schuiven.
We hebben dit gedaan om datgeen te doen wat de makers van de oorspronkelijke docu pretenderen te hebben gedaan: LUISTEREN naar de jongeren. Het gesprek aan te gaan met de jongeren. En natuurlijk om deze jongens de aandacht te geven voor hun muziek die hun was toegezegd.
Een verhaal kent vele kanten.
De personen die dit verhaal aanhoren, kunnen een mening vormen op basis van een zo compleet mogelijk, realistisch beeld.
Onze versie is dat deel van het verhaal, wat zorgvuldig is weggelaten. En dat vonden wij niet zo netjes, vandaar.
Ik ben blij om te kunnen melden dat ik een bericht ontving van een tiener, die mij liet weten vanavond nog onze versie te laten zien aan zijn moeder. Of het bericht van een mevrouw uit de bijlmer, die blij was dat we de andere kant van haar wijk hebben getoond.
Maar zelfs als mensen na het zien van onze video reply, nog steeds dezelfde mening hebben als voordat ze onze versie hebben gezien, dan is dat uiteraard hun goed recht. Maar dan is het wél een mening die gebaseerd is op een completer beeld…
Brasa,
FAQ Master
Enkele weken terug veerde ik verheugd op bij de aankondiging van de docu ”sex sells” waar o.a. jongeren uit mijn stad Amsterdam aan het woord zouden komen over seksualiteit.
Goeie zaak, dacht ik.
Prima dat problemen e.d. onder de aandacht worden gebracht.
Het feit dat de echte ”ervaringsdeskundigen” aan het woord zouden komen, namelijk de jongeren, maakte dat ik handenwrijvend voor de televisie ging zitten (das al heel wat aangezien ik steeds minder tv kijk).
Mijn wenkbrauwen fronsten toen ik voor de 3e keer de schreeuwerige beelden van een jongen voorbij zag komen die een box deur open trapte.
Beetje hoog SBS gehalte, schoot door mijn hoofd maar goed, nog steeds optimistisch tuurde ik naar mijn scherm.
Naar mate de docu vorderde, zakte ik steeds dieper onderuit en zaten mijn wenkbrauwen inmiddels tot aan mijn haargrens.
De geïnterviewde jongerenwerker, die geen jongerenwerker is, (Kiddo Cee) maakt deel uit van faqfiles.nl
Een dag later sprak ik hem. Hetgeen ik al vermoedde, bleek te kloppen; op z'n zachtst gezegd was de docu uit zijn verband gerukt en gesjord, was van de groep jonge rappers (jong gegroeid) niets van hun bijdragen (zowel raps als interviews) uitgezonden, ondanks de toezegging dat dit wél zou gebeuren.
De jongens waren boos, verontwaardigd maar bovenal teleurgesteld in het resultaat en de volwassen mensen die hen toch écht wat anders hadden voorgespiegeld en beloofd…
Kiddo Cee en ik besloten een video reply te maken.
Niet om te bagetaliseren. Niet gericht op snel scoren via een hysterisch, sensatie belust, geert-wilders-niveau-knip- plakwerk-filmpje. Zeer zeker niet om de problematiek onder het bekende kleed te schuiven.
We hebben dit gedaan om datgeen te doen wat de makers van de oorspronkelijke docu pretenderen te hebben gedaan: LUISTEREN naar de jongeren. Het gesprek aan te gaan met de jongeren. En natuurlijk om deze jongens de aandacht te geven voor hun muziek die hun was toegezegd.
Een verhaal kent vele kanten.
De personen die dit verhaal aanhoren, kunnen een mening vormen op basis van een zo compleet mogelijk, realistisch beeld.
Onze versie is dat deel van het verhaal, wat zorgvuldig is weggelaten. En dat vonden wij niet zo netjes, vandaar.
Ik ben blij om te kunnen melden dat ik een bericht ontving van een tiener, die mij liet weten vanavond nog onze versie te laten zien aan zijn moeder. Of het bericht van een mevrouw uit de bijlmer, die blij was dat we de andere kant van haar wijk hebben getoond.
Maar zelfs als mensen na het zien van onze video reply, nog steeds dezelfde mening hebben als voordat ze onze versie hebben gezien, dan is dat uiteraard hun goed recht. Maar dan is het wél een mening die gebaseerd is op een completer beeld…
Brasa,
FAQ Master
Don't glorify the ghetto...be REAL!
credits: Miss Brownie - 6.12.08
Hiphop is stoer, het is rauw, het is puur, het is real…
Tja, het zou real moeten zijn. Baggy pants, Nike Air, dikke sieraden, Ecko, Karl Kani…sommige ”hiphoppers” weten van gekkigheid niet meer hoe ze hun roughness/realness moeten showen.
Wat vallen er toch veel door de mand met hun fake-ass realness! Ik heb daar echt een gruwelijke hekel aan. Alsof je hiphop kan aantrekken als een jas.
Het zit in je, je draagt het niet, you don”t turn it on and off. Ik heb ooit een discussie gehad met een rapper die echt dacht dat hij met zijn outfit bewees hiphop te zijn, echt straat.
Gigantische beef heb ik toen met hem gehad. Als brave jongen opgegroeid in een perfect liefdevol gezin, dacht hij dat te moeten verbergen met een portie uiterlijk urban-vertoon. Als ik een baggy broek draag, Eckocap en Nike Air, ben ik straat en hiphop. Bullshit!
Als je gezegend bent met een zorgeloze jeugd, wees blij! Verloochen je afkomst niet. Nou, dan zijn je lyrics maar niet zo donker als peeps die echt van de straat komen, dat is okay. Want iedereen heeft zijn eigen real!
Point is…be real, anders val je vroeg of laat door de mand en weg is je credibility.
Hoeveel rappers zijn er niet die altijd en eeuwig het ghetto willen glorifyen, fuck off!!! Ghetto is alles behalve glory! Als je opgroeit in een ghetto is het fucking hard om daar te leven.
Als je daar woont heb je niet zo heel erg veel kansen op een zorgeloos leven namelijk. Je komt er ook niet makkelijk uit, het is een struggle. Woon je tussen de gangs, dan is het helemaal heavy shit.
Daar kiest niemand voor! Het is wat het is. Het is overleven. Maar al die gastjes die maar een of ander ghetto-bestaan ambiëren of claimen te hebben lullen zo slap.
Als je niet echt zo leeft, hou dan alsjeblieft je bek en doe niet alsof het het paradijs is. Ga maar eens naar de States en kom maar met je hiphop-outfit naar het ghetto in Chicago, waar het wemelt van de gangs. Dan ben je niet meer zo tof, dan ren je weg met 10 kleuren shit in je broek.
Of ook apart, je neef moeten begraven in Las Vegas, maar laat de begraafplaats nou net in de wijk liggen van de gangs die hem hebben doodgeschoten.
Believe me, dan red je het niet alleen met een stoere blik en bijpassend petje. Of lekker uitgaan, maar weten dat je dik voor sluitingstijd weg moet gaan, anders kan je misschien een verdwaalde kogel in je mik krijgen op de parkeerplaats als iedereen tegelijk naar buiten gaat, aangezien dat de normaalste zaak van de wereld is bij die club.
Het doet me pijn dat er peeps zijn, zo onzeker zijn dat ze zichzelf andermans ellende toe-eigenen, alleen maar om er zelf stoerder door te lijken. Wat voor mega grote sukkel ben je dan. Dat is zo without any respect.
Begrijp me niet verkeerd, de meeste rappers hebben most definitely wel meegemaakt wat ze rappen, komen van de straat en hebben een rough life gekend. Hebben op te jonge leeftijd te veel homies verloren, gedeald, gepimpt, vastgezeten, op straat gewoond, te jong babies gekregen, zijn mishandeld, misbruikt…need I really go on. Dat is dan ook wat het is…real.
Dan ben je niet aan het glorifyen, maar je deelt je leven, je love, je pain, je troubles.
En ja, ghetto/straat troubles zijn nou eenmaal heavier en deeper dan de brave-Harry-troubles (zoals belletje-trek).
Maar voor alle Brave Harry’s die zo graag straat willen zijn: you can't have it all, spoiled lil’ fuckers!
Hiphop is stoer, het is rauw, het is puur, het is real…
Tja, het zou real moeten zijn. Baggy pants, Nike Air, dikke sieraden, Ecko, Karl Kani…sommige ”hiphoppers” weten van gekkigheid niet meer hoe ze hun roughness/realness moeten showen.
Wat vallen er toch veel door de mand met hun fake-ass realness! Ik heb daar echt een gruwelijke hekel aan. Alsof je hiphop kan aantrekken als een jas.
Het zit in je, je draagt het niet, you don”t turn it on and off. Ik heb ooit een discussie gehad met een rapper die echt dacht dat hij met zijn outfit bewees hiphop te zijn, echt straat.
Gigantische beef heb ik toen met hem gehad. Als brave jongen opgegroeid in een perfect liefdevol gezin, dacht hij dat te moeten verbergen met een portie uiterlijk urban-vertoon. Als ik een baggy broek draag, Eckocap en Nike Air, ben ik straat en hiphop. Bullshit!
Als je gezegend bent met een zorgeloze jeugd, wees blij! Verloochen je afkomst niet. Nou, dan zijn je lyrics maar niet zo donker als peeps die echt van de straat komen, dat is okay. Want iedereen heeft zijn eigen real!
Point is…be real, anders val je vroeg of laat door de mand en weg is je credibility.
Hoeveel rappers zijn er niet die altijd en eeuwig het ghetto willen glorifyen, fuck off!!! Ghetto is alles behalve glory! Als je opgroeit in een ghetto is het fucking hard om daar te leven.
Als je daar woont heb je niet zo heel erg veel kansen op een zorgeloos leven namelijk. Je komt er ook niet makkelijk uit, het is een struggle. Woon je tussen de gangs, dan is het helemaal heavy shit.
Daar kiest niemand voor! Het is wat het is. Het is overleven. Maar al die gastjes die maar een of ander ghetto-bestaan ambiëren of claimen te hebben lullen zo slap.
Als je niet echt zo leeft, hou dan alsjeblieft je bek en doe niet alsof het het paradijs is. Ga maar eens naar de States en kom maar met je hiphop-outfit naar het ghetto in Chicago, waar het wemelt van de gangs. Dan ben je niet meer zo tof, dan ren je weg met 10 kleuren shit in je broek.
Of ook apart, je neef moeten begraven in Las Vegas, maar laat de begraafplaats nou net in de wijk liggen van de gangs die hem hebben doodgeschoten.
Believe me, dan red je het niet alleen met een stoere blik en bijpassend petje. Of lekker uitgaan, maar weten dat je dik voor sluitingstijd weg moet gaan, anders kan je misschien een verdwaalde kogel in je mik krijgen op de parkeerplaats als iedereen tegelijk naar buiten gaat, aangezien dat de normaalste zaak van de wereld is bij die club.
Het doet me pijn dat er peeps zijn, zo onzeker zijn dat ze zichzelf andermans ellende toe-eigenen, alleen maar om er zelf stoerder door te lijken. Wat voor mega grote sukkel ben je dan. Dat is zo without any respect.
Begrijp me niet verkeerd, de meeste rappers hebben most definitely wel meegemaakt wat ze rappen, komen van de straat en hebben een rough life gekend. Hebben op te jonge leeftijd te veel homies verloren, gedeald, gepimpt, vastgezeten, op straat gewoond, te jong babies gekregen, zijn mishandeld, misbruikt…need I really go on. Dat is dan ook wat het is…real.
Dan ben je niet aan het glorifyen, maar je deelt je leven, je love, je pain, je troubles.
En ja, ghetto/straat troubles zijn nou eenmaal heavier en deeper dan de brave-Harry-troubles (zoals belletje-trek).
Maar voor alle Brave Harry’s die zo graag straat willen zijn: you can't have it all, spoiled lil’ fuckers!
Abonneren op:
Posts (Atom)
