Don't glorify the ghetto...be REAL!

credits: Miss Brownie - 6.12.08

Hiphop is stoer, het is rauw, het is puur, het is real…
Tja, het zou real moeten zijn. Baggy pants, Nike Air, dikke sieraden, Ecko, Karl Kani…sommige ”hiphoppers” weten van gekkigheid niet meer hoe ze hun roughness/realness moeten showen.
Wat vallen er toch veel door de mand met hun fake-ass realness! Ik heb daar echt een gruwelijke hekel aan. Alsof je hiphop kan aantrekken als een jas.
Het zit in je, je draagt het niet, you don”t turn it on and off. Ik heb ooit een discussie gehad met een rapper die echt dacht dat hij met zijn outfit bewees hiphop te zijn, echt straat.
Gigantische beef heb ik toen met hem gehad. Als brave jongen opgegroeid in een perfect liefdevol gezin, dacht hij dat te moeten verbergen met een portie uiterlijk urban-vertoon. Als ik een baggy broek draag, Eckocap en Nike Air, ben ik straat en hiphop. Bullshit!
Als je gezegend bent met een zorgeloze jeugd, wees blij! Verloochen je afkomst niet. Nou, dan zijn je lyrics maar niet zo donker als peeps die echt van de straat komen, dat is okay. Want iedereen heeft zijn eigen real!
Point is…be real, anders val je vroeg of laat door de mand en weg is je credibility.
Hoeveel rappers zijn er niet die altijd en eeuwig het ghetto willen glorifyen, fuck off!!! Ghetto is alles behalve glory! Als je opgroeit in een ghetto is het fucking hard om daar te leven.
Als je daar woont heb je niet zo heel erg veel kansen op een zorgeloos leven namelijk. Je komt er ook niet makkelijk uit, het is een struggle. Woon je tussen de gangs, dan is het helemaal heavy shit.
Daar kiest niemand voor! Het is wat het is. Het is overleven. Maar al die gastjes die maar een of ander ghetto-bestaan ambiëren of claimen te hebben lullen zo slap.
Als je niet echt zo leeft, hou dan alsjeblieft je bek en doe niet alsof het het paradijs is. Ga maar eens naar de States en kom maar met je hiphop-outfit naar het ghetto in Chicago, waar het wemelt van de gangs. Dan ben je niet meer zo tof, dan ren je weg met 10 kleuren shit in je broek.
Of ook apart, je neef moeten begraven in Las Vegas, maar laat de begraafplaats nou net in de wijk liggen van de gangs die hem hebben doodgeschoten.
Believe me, dan red je het niet alleen met een stoere blik en bijpassend petje. Of lekker uitgaan, maar weten dat je dik voor sluitingstijd weg moet gaan, anders kan je misschien een verdwaalde kogel in je mik krijgen op de parkeerplaats als iedereen tegelijk naar buiten gaat, aangezien dat de normaalste zaak van de wereld is bij die club.

Het doet me pijn dat er peeps zijn, zo onzeker zijn dat ze zichzelf andermans ellende toe-eigenen, alleen maar om er zelf stoerder door te lijken. Wat voor mega grote sukkel ben je dan. Dat is zo without any respect.
Begrijp me niet verkeerd, de meeste rappers hebben most definitely wel meegemaakt wat ze rappen, komen van de straat en hebben een rough life gekend. Hebben op te jonge leeftijd te veel homies verloren, gedeald, gepimpt, vastgezeten, op straat gewoond, te jong babies gekregen, zijn mishandeld, misbruikt…need I really go on. Dat is dan ook wat het is…real.
Dan ben je niet aan het glorifyen, maar je deelt je leven, je love, je pain, je troubles.
En ja, ghetto/straat troubles zijn nou eenmaal heavier en deeper dan de brave-Harry-troubles (zoals belletje-trek).

Maar voor alle Brave Harry’s die zo graag straat willen zijn: you can't have it all, spoiled lil’ fuckers!